"Bayi itu beragama…" Diam ah.

Bukan itu je la kot.

///

"Setiap bayi lahir dalam fitrah (keislaman). Maka ibu bapanyalah yang menjadikannya (beragama) Yahudi atau Kristian atau Majusi." Kata-kata ini diambil daripada hadis sahih Bukhari. Dakwaan ini ialah dakwaan yang kosong. Pertamanya ialah kemustahilan dakwaan ini. Seorang bayi tidak mempunyai apa-apa pendapat langsung tentang isu ketuhanan. Otaknya masih belum berkembang untuk merenung konsep ketuhanan. Bayangkanlah, bahkan konsep sangat mudah seperti kekekalan objek (objek yang hadir tidak berhenti wujud apabila ia disembunyikan daripada pancaindera) pun masih tidak ditangkap sehingga mencecah umur beberapa bulan. Inikan pula konsep ketuhanan Islam yang bukan sahaja begitu rumit, malah mempunyai komponen faktual. Mustahil bagi seorang bayi untuk lahir dengan keyakinan bahawa Muhammad, dan bukan orang lain, ialah utusan tuhan yang terakhir.

Kemudian, katakanlah pun yang memang Allah itu wujud, dan Muhammad itu pesuruhnya. Katakanlah juga yang bayi-bayi ini sebenarnya percaya kepada Allah dan Muhammad. Bagaimana mahu kita pastikan kenyataan ini? Pastinya kita tak boleh bertanya, kerana mereka tidak boleh memahami percakapan orang dewasa mahu pun menjawab dengan bahasa yang boleh difahami. Bagaimana pula kita mahu mengimbas otak bayi-bayi daripada pelbagai masyarakat dan merumuskan daripada imbasan tersebut yang bayi-bayi dari seluruh dunia ini mempunyai kepercayaan Islam? Setakat ini kita tidak mengetahui pola imbasan otak mana yang melambangkan keyakinan terhadap ketuhanan Allah dan kenabian Muhammad. Pendek kata, ini adalah tugas yang mustahil buat masa ini. Atas sebab itu, posisi yang paling bermurah hati yang boleh kita pegang berkenaan dengan hadis ini ialah agnostisisme. Boleh jadi semuanya betul, tapi kita tak boleh mengatakan dengan pasti.

Melihatkan kelemahan dakwaan ini, kenapa ia tetap dianggap relevan oleh orang Islam? Suspisi aku ialah dakwaan ini membuatkan orang  Islam merasa bangga terhadap kesemulajadian agama mereka berbanding dengan agama-agama lain yang hanya berbentuk korupsi terhadap fitrah. Seolah-olah kesemulajadian ialah penentu kepada keadaan yang patut dicapai. Ia bukan. Contoh bagi menunjukkan ketidakbolehharapan kesemulajadian dalam menentukan apa yang patut dilakukan ialah kecenderungan semulajadi manusia kepada perpuakan. Kita semua mempunyai kecenderungan inheren untuk lebih berempati dengan mereka yang dirasakan sebahagian daripada ras kita sendiri berbanding dengan mereka yang dirasakan di luar daripada ras kita. Adakah kecenderungan ini patut memandu kita dalam memberikan penilaian terhadap nyawa manusia berdasarkan ras? Dalam kata lain, adakah kita patut, berdasarkan kecenderungan semulajadi, mementingkan nyawa orang Melayu (contohnya, sebab aku Melayu) daripada nyawa orang Cina atau India? Tidak.  "Tapi, kan  perasaan ini semulajadi. Kenapa tak diraikan?" Kerana semulajadi tak semestinya baik. Kita ada sesuatu yang lebih baik iaitu konsep kesamarataan ras, yang kepentingannya hanya boleh dihayati dengan kesedaran dan renungan.

Kesimpulannya, terdapat tiga bantahan terhadap dakwaan fitrah keislaman bayi: kemustahilan, ketidakbolehbuktian dan falasi  appeal to nature. Aku juga mahu menekankan ketidakbergunaan dakwaan bahawa setiap bayi adalah ateis. Dakwaan ini mungkin sedikit lebih baik di mana ia mungkin tidak mustahil dan boleh dibuktikan melalui deduksi (sekiranya premis-premis tertentu adalah benar)*, akan tetapi ia tetap tak berguna atas sebab falasi yang sama. Jadi hentikan permainan bodoh ini.

*Secara definisinya, seorang ateis ialah sesiapa sahaja yang tidak mempunyai kepercayaan kepada tuhan. Bayi atas sebab ketidakmampuan akalnya tidak mampu membentuk kepercayaan terhadap konsep yang begitu rumit ini. Atas sebab itu, mereka tidak percaya dan secara definisinya adalah ateis. Tapi ketidakpercayaan ini bukannya penafian yang sengaja kepada dakwaan bahawa adanya tuhan yang mencipta alam ini. Bagi aku, ketidakpercayaan yang sebegini tak membawa apa-apa makna, terutamanya jika engkau ialah seorang yang secara aktifnya ingin mempelajari tentang kebenaran dunia ini.

Pada pendapat aku, pendirian ateisme, bahkan apa-apa kepercayaan sekali pun, hanya  mempunyai merit intelek jika seseorang itu datang kepadanya melalui renungan dan pembuktian. Kalaulah manusia tidak pernah terfikir untuk menyandarkan kewujudan alam ini kepada tindakan tuhan, dan semua orang secara lalainya (default) adalah ateis, maka menjadi seorang ateis tidak melambangkan apa-apa perkembangan minda. Tiada pencapaian atau kejayaan di situ,  yang ada hanya nasib baik. Lebih penting bagi aku ialah perjalanan itu sendiri, iaitu kesediaan apabila didatangkan bukti untuk membuang kepercayaan lama setelah menyedari kejahilan diri, dan bergerak kepada kepercayaan baru.

Itu je la kot

Aku fikir aku takde benda baru untuk dikatakan. Dan perkembangan ilmu yang aku alami takdelah begitu unik untuk menjadikan iterasi aku terhadap idea2 lama begitu signifikan. Dalam kata lain, dah banyak benda yang orang lain dah pernah cakap, dan pandangan aku terhadap isu2 lama ni tak menambahbaik hujah2 diorang. Jadi aku rasa tak perlu aku cakap kot.

Was-was

Lama tak tulis... Oh well.  ¯\_(ツ)_/¯

///

Benda bukan bidang aku, jadi tak boleh cakap banyak sangat. Terutamanya aspek fisiologi/perubatannya. So ini lebih kepada anekdot je la kot.

Antara kelegaan yang dialami lepas tinggalkan Islam ialah simptom OCD (istilah Islamiknya was-was, henceforth w2, pergh) aku jadi kurang parah. Dulu aku kuat w2, dalam banyak aspek. Akidah dan jugak ibadah.

Dari segi akidah, aku banyak w2 sama ada aku masih berada dalam Islam atau tak. Ini datang dari berfikir, menonton rancangan2 TV berunsur sains dan bacaan. Bila jumpa benda yang tak selari antara sains dan Qur'an/hadis, kepala jadi celaru.

Pastu ada pulak w2 ibadah. Ini agak lazim la. Rasanya semua orang tahu kot. Kalau sendiri tak pernah rasa, mesti pernah jumpa mana2 brader/pakcik kat masjid yang kena w2 ni. Ambik wudhu' ½ jam. Baju basah kuyup. Angkat takbir 100 kali, bukan solat raya pun. Baca basmalah untuk Fatihah pun tak lepas (BISSS!!111!). Bulan Ramadhan, bila kumur2 masa ambil wudhu', kena ludah sejuta kali, takut ada satu molekul H2O (dari air paip) yang tertinggal dan tertelan dan membatalkan puasa. 

Menariknya, w2 ni biasanya pada benda yang wajib je. So, dalam solat tu, noticeably, takbiratul ihram yang susah nak sempurna, sedangkan takbir2 transisi takde masalah. Basmalah camtu gak. Bagi Fatihah susah, surah2 sunat senang. Tajwid dan makhraj, Fatihah senang, surah2 lain takde hal. So on and so forth. 

Disebabkan w2, penyempurnaan rukun jadi susah sangat, sampai diri jadi penat. Solat jadi benda yang ditakuti. Waktu solat, yang ditanda dengan laungan azan, ialah waktu yang menakutkan, sebab bila datang waktu solat, maka satu hutang baru perlu dilangsaikan sebelum kedengaran azan yang seterusnya. Sebab wudhu' susah sangat nak sempurna, solat (kecuali Subuh) biasanya ditunda ke akhir waktu, supaya dua solat dapat dilangsaikan dengan satu wudhu'. Aku pernah solat beberapa kali lepas dah murtad, dan jelas sangat ah kerilekan solat tanpa stress nak sempurnakan rukun dengan solat dengan stress. Rasanya kalau aku pergi haji, akulah orang yang paling rilek sekali, yakni, aku akan tahu la sama ada aku kena bayar dam atau tak dan baling jamrah dengan 7 batu tanpa keraguan langsung.

Sesetengah ustaz2 bangang (macam þ0®n§t@® janggut kambing tu) boleh la jadikan OCD/w2 ni sebagai modal lawak. Tapi bagi yang mengalaminya, benda seksa kot. Jantung berdegup2/berdetak kencang, seperti kenderaan mahu perang. Darah coursing thru the brain dan tepi kepala macam gila. Sebab banyak gila kot benda at stake kalau kau tak sempurnakan rukun ni. Tak sempurnakan syahadah, tak mempunyai iktikad yang sempurna berkenaan dengan kewujudan Allah/benda ghaib, atau tak yakin 100% terhadap ayat2 lucu kat dalam Qur'an, boleh masuk neraka selama2nya. Tak sempurnakan ibadah wajib, ada azab dia. So, no wonder la kalau otak orang yang mempunyai kecenderungan kepada OCD/w2 ni ambil pendekatan berhati2. Apa sangatlah kena tambah 6 rakaat extra kepada solat Subuh (sebab w2 bilangan rakaat) kalau boleh lepaskan diri daripada azab. Baik terlebih daripada terkurang rakaat. Apa sangatlah baju basah kuyup, asalkan wudhu's empurna. At least sejuk kot air tu. Better air daripada api neraka, ye dok?

Aku faham kesukaran w2 ni. Aku tahu yang menghilangkan Allah daripada iktikad aku memang membantu sangat la dalam pembuangan beban mental w2 ni. At least aku dah tak perlu conform dengan kebenaran iktikad, dan aku dah takde ibadah yang perlu disempurnakan. Tapi bagi sesetengah Muslim, bukannya senang nak tinggalkan Islam. Mungkin ada attachment dengan tuhan atau dengan identiti sebagai seorang Muslim. Takpun, keberadaan kat Malaysia tak membenarkan diorang untuk keluar dari Islam. Entah ah... Kalau ubah imej Allah mungkin membantu kot. Waktu aku masih Islam dulu, aku takut gila dengan Allah dan neraka. Bukan takde justifikasi bagi ketakutan ni. Qur'an dan hadis banyak gila ayat pasal seksaan kot. Tapi mungkin ada wiggle room dalam interpretasi bagi membenarkan imej Allah tu diubah daripada scary kepada not-so-scary. Cuba ah cari. Good luck. (Y)